La llibrería Paradiso ye unu de los focos culturales de Xixón dende los 80

El míticu establecimientu cunta con una intensa actividá cultural y un encantu qu'invita a perderse

Poco podía imaxinar José Luis Álvarez cómo-y diba cambiar la vida tres ver el cartelu de 'Trespásase' nun establecimientu de la cai La Mercé. Corría l'añu 1978.

La llibrería que montara un añu y mediu enantes en Cimavilla nun acababa d'arrincar. Buscaba un nuevu allugamientu. Lo qu'hasta entós yera l'almacén d'una empresa de tintorería, propiedá d'un armeniu al que toos llamaben 'Sapolín' pola marca de tinte qu'utilizaba, terminaría convirtiéndose na llibrería Paradiso.

Lo cierto ye que Paradiso nun tardó en ser conocida. Cola llegada de los 80, y los nuevos aires de llibertá, la llibrería volvióse unu de los focos culturales d'un Xixón somorguiáu nun periodu de fondos cambeos.

Paradiso rezuma lliteratura polos cuatro costaos, pero ye tamién parada obligatoria pa melómanos de tou tipu. Entá güei sigue acutando un espaciu pal vinilu, y foi y ye, llugar de camín pa los músicos más destacaos de Xixón.

Pero más allá de la so intensa actividá cultural, l'ésitu de Paradiso recái nel encantu d'un llugar que convida a perdese nes sos estanteríes, una llibrería convertida en compañera insepartable del so dueñu.

Xixón cunta güei con munches llibreríes pero nenguna col encantu de Paradiso, una llibrería con aspeutu de llibrería que convirtió en realidá'l suañu de José Luis.